کمی تامل کنیم و بدون هیچ جانبداری و سوگیری بسنجیم که ما آدم‌ها چقدر برای دیگری امن هستیم و چه تعداد افراد امن و امین در اطراف خودمان داربم. بیایید فرض کنیم الان شرایط اضطراری برایمان پیش آمده و ناچاریم مدتی ده بیست سکه‌ی پس‌انداز یا دست‌چک و اسناد یا کلیدخانه و ماشین‌ یا اصلا همین موبایل‌ ناقابل‌مان را بدون خاموش شدن نزد کسی به امانت بسپاریم. در واقعیت چند نفر را در دایره‌ای گسترده‌ی روابطمان در این موارد اضطراری سراغ داریم؟ مخاطبان گوشی‌مان را هم چک کنیم ببینیم چند تا آدم امین از آن لیست عریض و طویل می‌توانیم بیرون بکشیم؟ اگر حتی به شماره‌ای انگشتان دست از این آدم‌ها دروربرمان داریم هنوز خوشبختیم از داشتن شأن. هوای ‌شان را کمی بیشتر داشته باشیم که در نایابند. با امن‌بودن‌ خودمان نیز به این آمار بیفزاییم. شاید روزهایی را ببینیم که بگویند:«امروز هم شهر امن و امانه. راحت بخوابید!»