اخیرا کلیپ‌هایی از فیلمی را مشاهده می‌کردم که اتفاقی نو در عرصه‌ی سینمای کشور بود. فیلمی که من هنوز موفق به تماشای کامل آن نشده‌ام و فرصت آن را نیافته‌ام اما متوجه شده‌ام که تحسین بسیاری از مخاطبانی را که آن را به‌طور کامل دیده‌اند به دنبال داشته است و البته منتقدانی نیز. جدای از انتخاب سوژه‌‌ی نو و بازیگران عالی بویژه خانم هنرپیشه، هر برش از این فیلم حاوی پیام‌هایی بود.

شاید عموم مردم فیلم را یک بار در سطح تماشا کردند و تحسین کردند اما یقین دارم هنوز پیام‌های بسیاری از آن در لایه‌های زیرین این فیلم وجود دارند که با یک بار دیدن درک نشده‌اند.

به نظرم این داستان خیلی نکات به‌روز را در بر داشت داشته و محدود به تجربه‌ی کوتاه عشق نبود از این رو آن‌ را به زیبایی در کلام و نمایش به تصویر کشید.

این فیلم می‌گفت: آی آدم‌ها! بیایید تا:

کمی بیشتر مراقب تنهایی‌های خود و عزیزان‌مان باشیم.

 کمی بیشتر هوای خود را برای سال‌های آتی تنهایی‌‌هایمان داشته باشیم و برای آینده‌مان هدفمندتر برنامه‌ریزی کنیم. کمی هوشمندانه‌تر برای خود زمان بگذاریم و حداقل در همان حد که برای عزیزان‌مان وقت می‌گذاریم برای وجود خود و آینده غیرقابل پیش‌بینی خود نیز آگاهانه‌تر ارزش و اهمیت قائل شویم.

کمی دقیق‌تر نسبت به انتخاب رسانه‌ها و دیده‌ها و شنیده‌ها وسواس به خرج دهیم.

 کمی بیشتر مراقب همراهان و همنشینان و تاثیرات غیرقابل انکارشان باشیم آن‌گونه که گفتگوهای دوستانه‌ی یک دورهمی ساده‌ی خانمانه، به سادگی تمام ذهن آن خانم را از واقعیتهای موجود دور کرد و به هرچه بادا باد کشاند.

کمی بیشتر هوای عزیزان‌مان را داشته باشیم. انسان‌ها در کنار هم زیستن‌شان سخت و بدون هم سخت‌تر خواهد بود. ما انسانها نه می‌توانیم با هم کاملا ایده‌ال زندگی کنیم و نه بدون هم. در هر حال همه‌ی ما نیازمند معاشرت‌های سالمیم.

کمی بیشتر فرصت به تجربه‌‌های نزیسته‌مان بدهیم. شعار مخدر «زندگی در لحظه و حال» و بهره بردن از هر لذت به هر قیمت، در واقعیت، بهره بردن از حال و زندگی در حال نیست. شاید بتوان گاهی آن را به نوعی انتقام از ناکامی‌های گذشته نسبت داد که در عمل زندگی در رویاهای گذشته است وگرنه در حال پیش‌ رو هرگز.

از آنجایی که همه‌ی ما انسانیم، چون نیک بنگری، هیچ کسی نمی‌تواند خود را مصون از خطای احساسی بداند.‌  تاکید می‌کنم: «هیچ‌کس». چه فاش و بلند‌آوازه، چه سری و نهان. وقتی خود را مصون ندانی، مراقبت بیشتری از هیجانات خود خواهی داشت. کمی بیشتر به احساسات و هیجاناتی که تحت شرایط سخت رو به آسیب می‌روند را داشته باشیم و یکهو جفت‌پا، عجولانه به دل رودخانه‌ای که عمقش را نمی‌شناسیم نپریم.

اصول اخلاقی مرز نمی‌داند، سن‌وسال نمی‌شناسد. رعایت همیشگی و نه مقطعی آن برای همه ما انسان‌ها همواره کارآمد و راه‌گشاست؛ آنچنان‌که عشق نیز.

کمی در انتخاب‌هایمان بیشتر تامل کنیم و کمی نیز بی هول‌وولاتر برای تصمیمات مهم خود زمان بگذاریم و کمی کمتر در شرایط نامناسب و بد روحی تصمیم بگیریم. انسان در زمان گرسنگی گاهی به سلامت غذا بی‌توجه می‌شود و بعید نیست که به هر نوع غذایی ولو ناسالم قناعت کند.

مشتاقم به دیدن کامل فیلم در اولین فرصت✨