گاهی تفاوت سطح بعضی از ترانه‌ها جدا از جنبه‌ی صرفا  سرگرمی و موزیک، این سوال را پیش می‌آورد که آیا این ترانه‌ها هستند که عشق را می‌سازند یا اینکه عشق‌ها ترانه‌ساز می‌شوند.

مثلا قبلنا توی این سبک زیاد می‌شنیدیم:

از ازل خالق زد رقم با تو نقش تقدیرم

خود تو میدانی با تو می‌مانم بی تو می‌میرم.

 من به این جمله نمی‌اندیشم، به تو می‌اندیشم.

یا تو یا هیچ‌کس دیگه.

به شهر و دیاری ببر تو مرا که نور خدا باشه و من و تو.

من از تو رسیدم به باور تو.

 و مدتهاست توی این سبک‌ها زیاد می‌شنویم:

 اگه می‌گم دوست دارم، اگه می‌گم عاشقتم، حرفامو باور نکن، من فقط جوگیر شدم. حرف عروسی که میشه جا می‌زنم و صحنه‌سازی. بهت میگم هنوز بچه‌ام و در می‌آرم اسباب‌بازی. می‌خرم واست عروسک آی‌لاو یو و تفنگ بادی.

وای نرو سمیه

علف میزنی سمیه؟

ترانه به سبک عشق یا عشق به سبک ترانه؟!