در یکی از بخشهای تدتاک در حوزهی روابط، کارشناس برنامه اشارهی کوتاه اما مفیدی به تناقضها و جدالهایی طبیعی روابط داشت. وی عنوان میکرد که بطور طبیعی، بسیاری از روابط انسانی به جدایی ختم میشوند، بسیاری به تحمل سپری میشوند و بسیاری با فرجامی نیک ادامه مییابند. جالب است که مهمترین دلیلی که این سه نتیجه را از هم متمایز میسازد سبک رابطه و گفتگو است.
بنای پیوستگی و پایایی در تمامی گروهها و جوامع و دنیای ما، در آگاهی از اصول ارتباطی، پاسداشت و رعایت انهاست.
رابطهای که مبنای مباحثه و مجادلات آن رقابتی و نبردگونه باشد، صرفا برنده شدن و بازنده ساختن را هدف میشمرد، همواره پرتنش است و در نهایت محکوم به فنا. در این رابطه با برنده بودن ظاهری هر یک از طرفین، اصل رابطه شکست خورده است و هر دو نفر به نسبتی متفاوت در آن شکست سهیماند. و به قولی: «با کی میجنگی عزیزم؟! من ببازم، تو نبردی.»
در مقابل روابطی که در آن سبک مشاجره و کشمکشهای طبیعیاش دوستانه است، موجب درک موقعیت متقابل میشود و در نهایت به حل مسائل و نیکانجامی متجر خواهد شد. چنین روابطی علیرغم پرتنش بودن، امن هستند و با ابتکار در حل مشکلات، ادامهدار خواهد بود و در این سبک رابطه، بهقولی: «دستامو بالا گرفتم، نه واسه عقبنشینی. روبهروت آینه گذاشتم، زندگیمون رو ببینی.»
و به همین سادگی، اندکی تغییر زاویهی دید در اهداف مباحثه، و شیوهی مجادله، نتیجه را دیگرگون میسازد. برای ساختن دنیای خوب ارتباطات، در ابتدا به خلق رابطهی سالم در «خانههایمان» بپردازیم.
آخرین دیدگاهها