چند وقتی باز یادم افتاده بود به یک ترانه‌ی قدیمی که آهنگ شاد و قشنگی هم داشت.یادمه ترانه‌ش را دوست داشتم اما احساس می‌کنم چند سالیه خیلی از روابط آدمها فقط در یک بیت اون خلاصه شده توی این کوتاه بیت سنگین: «یا منو ببر به خونه تون🫣, یا بیا به خونه‌ی ما🫨!» 

بدون درنظر گرفتن بندهای پس و پیش شعر و اینکه آنجا قصه‌اش حکایت از عاشقی داشت که به دلبرش می‌گفت:«ای جان شیرین ما». این را که به هر رهگذری نمی‌گفت. گمانم بعضی‌ها فقط همان یک بند شعر را که درک می‌کنند می‌گیرند، بعد هم باهاش چه حادثه‌ها که آفریده نمی‌شود!