ویل دورانت در بخشی از تربیت فرزند در کتاب لذات فلسفه‌اش عنوان می‌کند: قدرت نمونه و مثال، آنچنان است که اگر خوب اجرا شود کافی است و چیز دیگری لازم نیست. بهترین خانه و بهترین مدرسه آن است که در آن فرمان کمتر باشد. اگر این روش در جایی خوب جواب نمی‌دهد بدین سبب است که ما والدین خود از دستوراتی که می‌دهند پیروی نمی‌کنیم. برای مثال، امر به میانه‌روی می‌کنیم اما خود در نوشیدن و خوردن و شیرینی و فیلم دیدن افراط می‌کنیم _ آنچنان که در استفاده از موبایل و دنیای مجازی با برچسب‌های موجه _ ما مهربانی را یاد می‌دهیم اما فرزند شاهد دعواهای ماست. نرمی را با درشتی و ادب را با خشونت نمی‌توان آموزش داد. ما از کودک فروتنی می‌خواهیم اما خود را خدایان شکست‌ناپذیر جلوه می‌دهیم. کودکان رفتارهای پنهان و آشکار ما را بادقت نظاره‌گرند. گاهی ما از این حقیقت غافلیم که کودکان کردار ما را می‌آموزند و تقلید می‌کنند و نه گفتار ما را. رفتار خوب را فقط با نشان دادن نمونه و مثال از روی شکیبایی مستمر می‌توان یاد داد. این کار البته سخت است و مستلزم این است که ما خود را نیز از نو‌ تربیت کنیم. کودکان ما را بدین وسیله تربیت می‌کنند.