کفار فرنگ  برخی غربیان ایران را عمیقن دوست داشته اند ترجیح می‌داده‌اند همین جا بمانند و خدمت کنند. کسانی این کشور را در جهان سوم مکانی ممتاز با مردمانی بسیار مغرور و جامعه‌ای آکنده از ادبیات و شعر و فلسفه دیده‌اند. یک دیپلمات آلمانی جهاندیده که به چندین زبان شرقی و غربی تسلط داشت و هشت سال در تهران کاردار بود بعدها نوشت: “در هیچ جا به اندازه‌ی ایرای این همه دوست خوب نداشته‌ام و این همه آدم که ارزش آشنایی داشته باشند نشناخته‌ام.” بعضی سالهای بسیاری را در این کشور گذرانده‌اند و همین جا به خاک رفته‌اند اما درجه‌ی تایید این فرهنگ و جامعه از سوی ناظران تا حد زیادی به دوری و نزدیکی آنها به مردم ایران دارد. در نمای درشت ریزه‌کاری‌هایی به چشم می‌آید که در چشم‌انداز دیده نمی‌شوند.